ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΚΑΡΓΑΚΟΣ: «ΚΛΕΙΣΑΜΕ ΤΟ «ΣΤΟΜΑ» ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ!!! ΚΑΙ ΤΟ ΚΛΕΙΣΑΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΜΕ ΣΕ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟ ΜΕ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ»!!! Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΕΧΕΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΒΑΘΟΣ!!! (ΒΙΝΤΕΟ) ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΚΑΡΓΑΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΜΑΣ! "ΦΑΝΤΑΖΕΣΤΕ ΑΝ ΕΙΧΑΝ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΣΚΟΠΙΑΝΟΙ ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΕΥΡΗΜΑ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ, ΤΙΙ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΚΑΝΕΙ; ΕΜΕΙΣ ΚΛΕΙΣΑΜΕ ΤΟ "ΣΤΟΜΑ" ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ! ΚΑΙ ΤΟ ΚΛΕΙΣΑΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΜΕ ΣΕ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟ ΜΕ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ"!
Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΕΧΕΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΒΑΘΟΣ! ΒΙΝΤΕΟ Ακούστε τη συγκλονιστική συνέντευξη που έδωσε στην εκπομπή... "Ανεξάρτητος Παρατηρητής" και στον Μάκη Βραχιολίδη, ο μέγιστος καθηγητής-ιστορικός Σαράντος Καργάκος. Ακούστε ειδικά από το 23.30'' και μετά τα όσα αναφέρει για τον τάφο της Αμφίπολης και για τη σιωπή που επέβαλαν οι πολιτικοί μας. Σημειώνεται ότι ο Σαράντος Καργάκος έχει πει ότι στην Αμφίπολη βρίσκεται ο τάφος του Μέγα Αλέξανδρου!
Διαβάστε εδώ μία πρώτη λίστα με ονόματα καταστημάτων που κάνουν παρατυπίες μέσω skroutz.gr και εδώ την επίσημη απάντηση του skroutz.gr στο techingreek.com.Σε τουτο το site σας έχουμε πράξει και έχουμε δώσει μεγάλες εταιρείες και αλυσίδες retail αλλά είμαστε δίκαιοι και όταν στα αυτιά μας φτάνουν ειδήσεις που σας αφορούν, τότε θα τις δημοσιεύσουμε. Πριν γράψω αυτό το κείμενο μίλησα με μερικούς ανθρώπους, γνώστες της αγοράς και οι περισσότεροι μου μίλησαν για μαφία και μου είπαν μάλιστα να μην μπλέξω – παρότι οι περισσότεροι από αυτούς είναι οι χαμένοι από την ιστορία. Είναι γεγονός γνωστό στην αγορά πως το skroutz.gr είναι γεμάτο με απατεώνες. Οι απλοί χρήστες νομίζουν -και μπορεί να συμβαίνει έτσι- πως βγαίνουν κερδισμένοι ενώ από πίσω μερικοί απατεώνες πλουτίζουν και εκατοντάδες επαγγελματίες παλεύουν να επιβιώσουν. Για όσους δεν γνωρίζουν, το skroutz είναι ένα metasearch engine. Κατηγοριοποιεί δηλαδή καταστήματα και προϊόντα και για την τελική συναλλαγή κάνει redirect τον χρήστη στο κατάστημα που επέλεξε. Η κατηγοριοποίηση και το φιλτράρισμα γίνεται με διάφορους τρόπους, ο πιο συνηθισμένος ωστόσο είναι με βάση την τιμή: από φθηνότερο προς ακριβότερο. Και εκεί ακριβώς ξεκινάει η απάτη. Υπάρχουν κάποιοι επιχειρηματίες που διατηρούν 6-7 skroutzομάγαζα και κατεβάζουν τα προϊόντα τους σε τιμές κάτω από το κόστος γιατί μπορούν. Και γιατί μπορούν; Γιατί έχουν εταιρείες σε Ρουμανία, Βουλγαρία και λοιπούς φορολογικούς παραδείσους όπως επίσης και ψεύτικες αποθήκες. Αγοράζουν λοιπόν από προμηθευτές και αποθηκεύουν το εμπόρευμα τους εκεί. Σε κάθε αγορά κόβουν αποδείξεις με ψεύτικες ταμιακές και εικονικά στοιχεία και φυσικά εφόσον δεν αποδίδουν ΦΠΑ στην εφορία, το κερδίζουν αλλά έχουν και δυνατότητα τα χαμηλώσουν αρκετά τις τιμές τους. Για να καταλάβετε πως πάει. Υπό φυσιολογικές συνθήκες ένας έμπορος αγοράζει ένα κινητό 100€. Έστω ότι αποφασίζει να το πουλήσει 150€, η τελική τιμή για τον πελάτη θα είναι 150+36 (ΦΠΑ)=186€. Το κέρδος για τον έμπορο θα είναι 50€, τα 50€ επιπλέον των 100 που έβαλε καθώς τα 36€ του ΦΠΑ θα τα επιστρέψει στην εφορία. Άρα αυτός ο έμπορος αν ήθελε να χτυπήσει την τιμή, το χαμηλότερο που θα μπορούσε να πουλήσει είναι 124€, δηλαδή 100€ που αγόρασε την συσκευή + 24€ το ΦΠΑ και δε θα έβγαζε κανένα κέρδος. Οι απατεώνες του skroutz τώρα με τις εικονικές αποθήκες, αγοράζουν με την ίδια τιμή συνήθως, ας πούμε 100€, ακόμα και αν αποφασίσουν να το πουλήσουν όσο ο παραπάνω έμπορος που δεν βγάζει τίποτα, δηλαδή 124€, αυτοί θα βγάλουν 24€! Γιατί; Γιατί δεν αποδίδουν ΦΠΑ στην εφορία. Αυτό τους κάνει να χτυπάνε ακόμα περισσότερο την τιμή. Μπορούν να το πουλήσουν 90€+24%ΦΠΑ=111.6€, περίπου 10€ χαμηλότερα από τον έμπορο που το πουλάει στο κόστος και δεν βγάζει τίποτα και ακόμα θα έχουν κέρδος 11.6€. Το μυστικό εδώ είναι πως ΠΑΝΤΑ χρεώνουν το ΦΠΑ στον τελικό πελάτη ενώ αυτοί δεν το αποδίδουν ποτέ στην εφορία. Εφόσον μπορούν λοιπόν να χτυπήσουν τέτοιες τιμές, μοιραία θα βγαίνουν και στις πρώτες θέσεις τους skroutz και μοιραία θα αλλοιώνουν και τον τρόπο λειτουργίας του μέσου αλλά και θα κλείνουν συναδέλφους τους που παλεύουν νόμιμα και τυπικά να τα βγάλουν πέρα. Φυσικά υπάρχουν και οι απλά κουτοπόνηροι, που απλά ρίχνουν προϊόντα στο κόστος ώστε να βγαίνουν ψηλά στο skroutz, να πουλάνε και να έχουν ρευστότητα αλλά σε βάθος χρόνου κλείνουν. Είπα στην αρχή για μεγάλες αλυσίδες retail, έχουν και αυτές το δικός τους δράμα. Αφενός πρέπει να είναι καθόλα νόμιμες ακολουθώντας τα νόμιμα κανάλια και τις διαδικασίες και αφετέρου για να ζήσουν πουλάνε φυσικά τα προιόντα πάνω από το κόστος αγοράς, σε αντίθεση με τα καταστήματα στο skroutz. Σε αυτή την περίπτωση δεν είναι οι μεγάλες εταιρείες που μας κοροϊδεύουν, αλλά τα μικρά καταστήματα της γειτονιάς. Τα παραπάνω φυσικά ισχύουν για κάθε κλάδο και όχι μόνο τα καταστήματα κινητής και τεχνολογίας. Τι μπορείτε να κάνετε εσείς; Κάντε τις αγορές από όπου θέλετε φυσικά αλλά ζητήστε τιμολόγιο, αν δεν σας κόβουν ή σας τα μασάνε τότε έχετε πέσει σε μία από τις παραπάνω περιπτώσεις. Σε κάθε περίπτωση ΔΕΝ είναι το ίδιο το skroutz που ευθύνεται, αλλά θα μπορούσε σίγουρα να κάνει πιο εντατικούς και ενδελεχείς ελέγχους. Πριν γράψω αυτό το άρθρο δοκίμασα να αγοράσω με τιμολόγιο με κάποια καταστήματα και φυσικά τα μάσαγαν. Ονόματα καταστημάτων και επιχειρηματιών είναι στη διάθεσή όποιου τα χρειαστεί. Πηγή έρευνας: https://techingreek.com/skroutz-o-magaza-pou-emporevontai-smartphones-mia-organomeni-apati-olkis/
ΣΥΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑ ΚΙΝΕΙ…. Συν σοφρωσύνη και χείρα κίνει.. Συν βοή-θεια Νου και ενθύμηση Ψυχής και χείρα κίνει.. Και όταν λέω ¨χείρα κίνει¨, εννοώ εκείνη την μικρή ακτίνα φωτός που ο καθένας μας προσφέρει, προορισμένος για αυτόν ακριβώς το σκοπό.. Ο σκοπός που θάφτηκε στην λήθη..κάτω από τόνους σκοταδισμού, που η επί χιλιετίες αρνητική ενέργεια με ακριβείς και οργανωμένες κινήσεις εγκαθίδρυσε στον Νου και στην μνήμη της Ψυχής.. Εκείνο το κομματάκι ηλιαχτίδα που ο καθένας κρύβει και μέσω αυτού ενεργεί όταν ακολουθεί το μονοπάτι του φωτός.. όσο μικρή ή μεγάλη και αν φαντάζει η προσφορά.. καθώς το κάθε τι είναι συνδεμένο με τα πάντα και κάθε τι έχει το ρόλο του και την αποστολή του..Γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο..μα ΤΙΠΟΤΑ..Αρκεί να ανοίξει μια μικρή σχισμή μέσα από τους τόνους σκοταδισμού που φθείρουν το φως της Ψυχής..μια σχισμή Λογικής… Γιατί αν ο Άνθρωπος συλλάβει πως είναι χιλιάδες χρόνια σκλαβωμένος, πρωτίστος ψυχικά και πνευματικά, και ότι το όλο οικονομικό παραμύθι (παρά-μύθος) είναι απλά η μετακίνηση ενός πιονιού στο παιχνίδι της προσπάθειας κατάρευσης της Συμπαντικής Νομοτέλειας.. τότε θα κατανοήσει πως έχει χάσει και εξακολουθεί να χάνει πολύ χρόνο σε, όχι απλά ανούσια, αλλα ανύπαρκτα ζητήματα, έχοντας απομακρυνθεί σε σημείο ασφυκτικό από την πραγματική του φύση.. Και ο χρόνος είναι κρόνος, δεν είναι σύμμαχος.. και έτσι χάνονται πολλές ζωές, σε ένα αέναο χορό ψυχών που δεν βρίσκουν διέξοδο… Ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος γιατί μας έπεισε πως μας επηρεάζει.. μας έπεισε με κάποιον τρόπο (χαμένο ίσως στο βάθη του εαυτού του και του χώρου) πως ασκεί εξουσία πάνω μας, ξεχνώντας πως η εξουσία είναι κάτι έξω από την ουσία.. Και χρησιμοποιώντας σαν πρόσχημα την ύλη, μας έπεισε εν τέλει πως είναι σύντομη η επίγεια ζωή και αναγκαστικός ο θάνατος, το γέρας και οι ασθένειες που με το διάβα του εμφανίζονται.. κάνοντας την ύλη ¨θεό¨… Πώς μπόρεσε να μας πείσει; Τί εστί πίστη; Σκεφτόμενοι λογικά, η πίστη αφορά κάτι για το οποίο δεν έχω Γνώση αλλά ευελπιστώ ή φοβάμαι πως υφίσταται.. και η Γνώση; Η Σοφία; Η Δύναμή μας; Και η Αθηνά;; Πώς μια Θεά που αντιπροσωπεύει την Σοφία, είναι ταυτόχρονα και Θεά του πολέμου; Μήπως διότι η Σοφία προδιαθέτει Γνώση και η Γνώση είναι το μεγαλύτερο όπλο της Συμπαντικής Νομοτέλειας; Και πάρε εσύ άψυχε το οπλάκι και πυροβόλα την ύλη μου, σκότωσε τα έμψυχα πλάσματα της φύσης και κάνε τρύπες στα δέντρα της Ζωής.. Προσπάθησε να αμαυρώσεις την δύναμη της Γνώσης και πότισε τον πόλεμο με αίμα..Αφού όμως τολμάς, με την συνεχή εκπομπή της αρνητικής σου ενέργειας, να προκαλείς την Συμπαντική Νομοτέλεια, να είσαι έτοιμος και για το αποτέλεσμα των πράξεών σου. Αιτία – Αιτιατό.. Αιτιότητα λέγεται, όχι εκδίκηση, μην μπερδεύεσαι..Και ίσως αν θελήσεις να σκεφτείς την διαφορά, ίσως λέω, αντιληφθείς πως όλα εν τέλει εξαρτώνται από σένα..όχι από τον άλλον, όχι από τον «Θεό», όχι από τον χρόνο, την ύλη, το χρήμα, τους άψυχους που το παίζουν ηγέτες της ανθρωπότητας… Ο εν δυνάμει σόφρων και σοφός, αμφιβάλλει για τον εαυτό του συνεχώς..και εκεί βρίσκεται μια αόρατη, λεπτή γραμμή.. Ή θα γίνει έρμαιο της μάζας ή θα περιθωριοποιηθεί..και όταν γίνεσαι έρμαιο της μάζας, απογοητεύεσαι και δεν μπαίνεις στον κόπο να αναρωτηθείς ποιος καθοδηγεί αυτή τη μάζα και τί στο καλό διαφορετικό έχει εκείνος που τον καθιστά οδηγό-καθοδηγητή.. Έχει όντως κάτι διαφορετικό ή σε παραπλανεί;.. Σε παραπλανεί.. χιλιάδες χρόνια.. και η Γνώση; Η Σοφία; Η Δύναμή μας;..και η Αθηνά;; Είναι εκεί.. μέσα μας, γύρω μας, στην ένωσή μας.. και εμείς εγκλωβισμένοι στο σπήλαιο κοροϊδεύουμε εκείνον που βγήκε και είδε τον Ήλιο. Κατηγορούμε τον «ανώτερο» αλλά εξακολουθούμε να του επιτρέπουμε να ελέγχει τις σκέψεις μας.. απελπιζόμαστε και βυθιζόμαστε ακόμη περισσότερο στην λήθη… Ως πότε; Η Άθηνά θύμωσε.. (¨Θυμό¨, ο Όμηρος ονόμαζε την Ψυχή του ζωντανού Ανθρώπου..)..τροφή για σκέψη, καθώς οι Ψυχές που διαβαίνουν επίπεδα αφύπνισης αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς. Και αν αποφασίζαμε πως οτιδήποτε υλικό στη ζωή μας δεν έχει ουσία μπροστά στην ευκαιρία πρόσβασης στην αληθινή Γνώση; Και αν αντιλαμβανόμασταν την δύναμή μας, καθώς κάθε τι που σκεφτόμαστε και κάθε ενέργεια που στέλνουμε (είτε θετική είτε αρνητική) βρίσκει έκφραση στην υλική πραγματικότητα; Τί θα γινόταν αν συνειδητοποιούσαμε πως η Ψυχή μπαίνοντας στο σώμα μας και αρμονικά συντονισμένη με τον εγκέφαλό μας έχει την δύναμη να κάνει θαύματα..από εκείνα τα θαύματα που πλέον δεν γίνονται γιατί επικρατεί η αρνητική ενέργεια που μας επέβαλαν και την κάναμε κτήμα μας.. Ο χαώδης χορός της σκέψης με το συναίσθημα, μας οδηγεί στο φόβο και στην απομάκρυνση από την Αλήθεια… Εσύ αποφασίζεις να επιτρέψεις να σε υποβοηθήσουν να αρρωστήσεις και Εσύ αποφασίζεις πως δεν μπορείς να γιατρέψεις τον εαυτό σου..γιατί φοβάσαι.. φοβάσαι και σε έχουν κάνει να σκέφτεσαι συνεχώς το αρνητικό, εκπέμποντας την σκοτεινή αυτή ενέργεια, διαταράσσοντας την αρμονία του Σύμπαντος… Εσύ όμως μπορείς να αποφασίσεις να παλέψεις, μπορείς να αποφασίσεις να αντιδράσεις, μπορείς να αποφασίσεις να χρησιμοποιήσεις τον Νου της Ψυχής σου.. Να ενθυμηθείς..Να αναζητήσεις Γνώσεις που δεν οδηγούν σε διαχωρισμούς και που ακολουθούν την Λογική.. Μπορείς.. Γιατί εν τέλει ΕΣΥ αποφασίζεις είπαμε.. Για ΌΛΑ.. και όταν θα έρθεις εσύ, θα έρθουν και οι άλλοι..γιατί και οι άλλοι ¨εσύ¨ είναι… Όλοι είμαστε ΕΣΥ και όλοι είμαστε ΕΝΑ.. Μας έπεισαν πως δημιουργηθήκαμε ενώ στην ουσία δημιουργούμε.. Και αν ο ένας μπορεί μόνος του να πλάθει την πραγματικότητά του, φαντάσου μαζί τί αλλαγή θα φέρναμε στην πραγματικότητα της Γαίας..Όποιος και αν προσπαθήσει να σε πείσει πως δεν αρκείς..Εσύ οφείλεις να γνωρίζεις.. Είσαι μικρός ¨Θεός¨..Είμαστε όλοι μικροί ¨Θεοί¨ και ας το ξεχάσαμε… ΣΥΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑ ΚΙΝΕΙ, λοιπόν….
Περιηγηθείτε εικονικά στην Αρχαία Κόρινθο Η Google παρέχει σε όλους μέσω του Google Arts & Culture ψηφιακή πρόσβαση στη βάση των δεδομένων που έχει συλλέξει η CyArk ανά τον κόσμο. Έτσι, ο καθένας μπορεί να έρθει σε άμεση επαφή με τα μεγάλα έργα του παγκόσμιου πολιτισμού είτε μέσω της ιστοσελίδας "Open Heritage" του Google Arts & Culture είτε μέσω της σχετικής δωρεάν εφαρμογής για iOS ή Android. Το Google Arts & Culture και η μη κερδοσκοπική εταιρεία CyArk συνεργάζονται για να δημιουργήσουν το μεγαλύτερο τρισδιάστατο ψηφιακό αρχείο μνημείων του πλανήτη που διατρέχουν κίνδυνο εξαφάνισης. Είναι μια πρωτοβουλία -με αφορμή και την Παγκόσμια Ημέρα Πολιτιστικής Κληρονομιάς στις 18 Απριλίου- με στόχο τη διατήρηση του παγκόσμιου πολιτισμού, η οποία, όσον αφορά την Ελλάδα, περιλαμβάνει ήδη την ψηφιοποίηση της Αρχαίας Κορίνθου. Η Google παρέχει σε όλους μέσω του Google Arts & Culture ψηφιακή πρόσβαση στη βάση των δεδομένων που έχει συλλέξει η CyArk ανά τον κόσμο. Έτσι, ο καθένας μπορεί να έρθει σε άμεση επαφή με τα μεγάλα έργα του παγκόσμιου πολιτισμού είτε μέσω της ιστοσελίδας «Open Heritage» του Google Arts & Culture είτε μέσω της σχετικής δωρεάν εφαρμογής για iOS ή Android. Σε πρώτη φάση, δόθηκε στη δημοσιότητα η τρισδιάστατη απεικόνιση σε υψηλή ανάλυση περισσότερων από 25 μνημείων από διάφορα μέρη της Γης. Η απεικόνιση επιτεύχθηκε με τη χρήση εξελιγμένων τεχνικών ψηφιακής αρχαιολογίας, όπως σαρωτών λέιζερ και drones. Η όλη ιδέα ξεκίνησε όταν ο Ben Cacyra παρακολούθησε στην τηλεόραση τους Ταλιμπάν να καταστρέφουν βουδιστικά αγάλματα 1.500 ετών στην περιοχή Μπαμιγιάν του Αφγανιστάν το 2001 και ένιωσε την υποχρέωση να κάνει κάτι γι’ αυτό. Ο ίδιος είναι ένας από τους δημιουργούς του πρώτου συστήματος τρισδιάστατης σάρωσης στον κόσμο και αντιλήφθηκε ότι η τεχνολογία αυτή θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να απαθανατίσει για τις επόμενες γενιές τα μνημεία που κινδυνεύουν με αφανισμό λόγω φυσικών καταστροφών, πολεμικών συρράξεων, τουριστικής και οικιστικής ανάπτυξης κλπ. Έτσι, ίδρυσε τη CyArk για να δημιουργήσει το πληρέστερο τρισδιάστατο ψηφιακό αρχείο μνημείων του πλανήτη. Στη συνέχεια, το Google Arts & Culture συνέπραξε με τη CyArk δίνοντας σε όλους ψηφιακή πρόσβαση στα μνημεία. Με τη βοήθεια των σύγχρονων τεχνολογιών, τα μνημεία που ψηφιοποιούνται, απεικονίζονται με τη μεγαλύτερη ακρίβεια και λεπτομέρεια μέχρι σήμερα. Αυτές οι αναλυτικές απεικονίσεις μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για τον εντοπισμό περιοχών που έχουν υποστεί ζημιές, καθώς και για την υποστήριξη των προσπαθειών αποκατάστασής τους. Οι χρήστες «έξυπνων» κινητών τηλεφώνων και υπολογιστών μπορούν πλέον να ξεναγηθούν βιωματικά στα μνημεία. Μέσω της νέας αυτής διαδικτυακής «έκθεσης», ο χρήστης μπορεί να εξερευνήσει 25 και πλέον ιστορικής σημασίας τοποθεσίες σε 18 χώρες του κόσμου, όπως το παλάτι Al Azem στη δοκιμαζόμενη από τον πόλεμο Δαμασκό της Συρίας και την αρχαία μητρόπολη Chichen Itza των Μάγια στο Μεξικό. Για πολλά από αυτά τα αρχαιολογικά μνημεία, η Google έχει επίσης αναπτύξει πολύπλοκα τρισδιάστατα μοντέλα, που επιτρέπουν στον καθένα να τα θαυμάζει από οποιαδήποτε οπτική γωνία, με τη χρήση του νέου Google Poly 3D viewer στην πλατφόρμα Google Arts & Culture. Από την Ελλάδα έχει συμπεριληφθεί η πόλη της Αρχαίας Κορίνθου, η οποία καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό από σεισμούς το 365 π.Χ. και το 375 π.Χ., ωστόσο ανοικοδομήθηκε κατόπιν. Στη συνέχεια, ένας ακόμα σεισμός το 856 μ.Χ. σκότωσε χιλιάδες ανθρώπους. Μέχρι τη δεκαετία του 1800 η αρχαία πόλη είχε καλυφθεί από νέες υποδομές, ενώ ο σεισμός του 1858 κατέστρεψε ολόκληρη την πόλη και οδήγησε στην έναρξη των αρχαιολογικών ανασκαφών. Η ψηφιοποίηση του μνημείου, που θεωρείται ότι βρίσκεται υπό διαρκή απειλή, διαφυλάττει για τις επόμενες γενιές ό,τι έχει απομείνει από την ελληνική και τη ρωμαϊκή αρχιτεκτονική της περιοχής. Μάλιστα, λόγω της συνεχιζόμενης δραστηριότητας των ανασκαφών, συγκεκριμένες αρχαιολογικές περιοχές δεν είναι ανοικτές στο κοινό αυτή τη στιγμή, επομένως η ψηφιακή απεικόνιση επιτρέπει στους επισκέπτες να ξεναγηθούν στο σημείο, δίνοντας για πρώτη φορά πρόσβαση σε αυτό το αρχαίο αρχιτεκτονικό θαύμα. Τα τελευταία επτά χρόνια η Google έχει συνεργαστεί με περισσότερα από 1.500 μουσεία σε πάνω από 70 χώρες για να δώσει εύκολη πρόσβαση μέσω Ίντερνετ σε κειμήλια του παγκόσμιου πολιτισμού. Η νέα πρωτοβουλία σηματοδοτεί ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία του Google Arts & Culture, καθώς είναι η πρώτη φορά που η πλατφόρμα φιλοξενεί έργα πολιτιστικής κληρονομιάς σε τρισδιάστατη μορφή. Μπορεί κανείς να βρει την 3D ψηφιακή αναπαράσταση της αρχαίας Κορίνθου στη διεύθυνση: https://artsandculture.google.com/exhibit/1QLCbLZyVC8kKg
ΣΥΝΕΛΗΦΘΗ ΓΙΑ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
Στο βιβλίο της Γ΄ Γυμνασίου για τη νεοελληνική γλώσσα φιγουράρει κείμενο «ανθρωπιστή» υπόπτου για σεξουαλικά εγκλήματα στο Νεπάλ O νομάζεται Peter Dalglish. Είναι 60 χρονών, Καναδός,έχει δουλέψει στον ΟΗΕ και έχει την ΜΚΟ Street Kids (Παιδιά του Δρόμου). Η αστυνομία του Νεπάλ τον συνέλαβε στις 8 Απριλίου ως ύποπτο παιδεραστίας, «διασώζοντας», όπως ανέφεραν τα τηλεγραφήματα των πρακτορείων ειδήσεων, δύο ανήλικα παιδιά από το διαμέρισμά του. Κατηγορείται ότι υποσχόταν στα παιδιά «απόδραση» από τη φτώχεια, σπουδές και μια καλή ζωή, και το αντάλλαγμα ήταν το σεξ. Το ελληνόφωνο υπουργείο Παιδείας, ψωνίζοντας, όπως συνήθως, «από σβέρκο», περιέλαβε κείμενο του «ανθρωπιστή» στο βιβλίο της Γ΄ Γυμνασίου για τη νεοελληνική γλώσσα. Διαβάζουμε στη σελίδα 106 κείμενο του Dalglish: «Παρόλο που ποτέ δε θα γίνω πλούσιος σχεδιάζοντας προγράμματα για τα άστεγα παιδιά, είχα την καλή τύχη να συνεργάζομαι με ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο, οι οποίοι επέλεξαν να συμβάλουν σε κάτι θετικό παρά να αποκτήσουν πολλά χρήματα. Οι περισσότεροι έχουν πάθος για τη δουλειά τους και θεωρούν τυχερό τον εαυτό τους που πληρώνονται για να κάνουν κάτι το οποίο πιστεύουν. Και είναι επίσης από τους πιο ικανούς ανθρώπους στον πλανήτη. [...] Πώς καταλήγουν οι άνθρωποι να εργάζονται σε μακρινές χώρες με οργανώσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων ή προστασίας του περιβάλλοντος; Οι περισσότεροι ακτιβιστές λένε την ίδια ιστορία. Σε κάποια κρίσιμη στιγμή της ζωής τους συνειδητοποίησαν ότι ανοιγόταν ένας άλλος δρόμος μπροστά τους. Εγώ βίωσα μια τέτοια στιγμή το 1984, σ’ ένα σταθμό επείγουσας βοήθειας στην έρημο Ογκαντέν της Αιθιοπίας, περιτριγυρισμένος από παιδιά κάτισχνα, αλλά με απίστευτη δύναμη. Ορκίστηκα να μην τα ξεχάσω. Ποτέ όμως δε συνάντησα κάποιον που να βίωσε τέτοιου είδους φώτιση ξαπλωμένος δίπλα σε μια πισίνα ή στα κλιματισμένα γραφεία ενός ουρανοξύστη». Είναι άραγε τυχαίο που απ' όλη τη γραμματεία του πλανήτη, απ' όλους τους συντάκτες, ποιητές, δημοσιογράφους, σεναριογράφους και συγγραφείς διάλεξαν τον Peter Dalglish; Δεν θα έπρεπε κάποια στιγμή η ελληνική κοινή γνώμη να μάθει και να δει ποιοι... πεφωτισμένοι επιλέγουν τη διδακτέα ύλη;
Του Παναγιώτη Μπαλακτάρη Το βιλαέτι ήταν μεγάλη διοικητική περιφέρεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ορισμένες από τις μεγάλες διοικητικές περιφέρειες του βυζαντινού κράτους, γνωστές ως «θέματα», στο οθωμανικό διοικητικό σύστημα αποκαλούνταν πασαλίκια (pasalig). Κάθε βιλαέτι είχε διοικητή τον βαλή και υποδιαιρούνταν στα σαντζάκια (παρόμοια με τις γεωγραφικές περιοχές), τα οποία με τη σειρά τους υποδιαιρούνταν στους καζάδες (οι σημερινοί νομοί). Ο βαλής της περιοχής όριζε τους δημάρχους, δημοτικούς συμβούλους, κτλ. Η θητεία των συμβούλων ήταν αρχικά διετής και κατόπιν έγινε τετραετής. Ήταν, λοιπόν, μια από τις διοικητικές υποδιαιρέσεις της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, η οποία διοικείτο τοιοτοτρόπως. Στις 17 Μαρτίου 1821 άρχισε η Ελληνική Επανάσταση στον Μωριά, η οποία με την ουσιαστική ολοκλήρωσή της, στρατιωτικά, με τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου στις 8 Οκτωβρίου 1827 οδήγησε στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους, του ελληνικού. Έκτοτε και μέχρι σήμερα, η Ελλάδα απελευθέρωσε μεγάλο τμήμα της επικρατείας της, παρά το γεγονός ότι το 1922 απώλεσε αρχέγονα εδάφη στη Μικράν Ασία και το 1974 περίπου τη μισή Κύπρο. Σε κάθε περίπτωση, η πατρίδα μας έπαψε να αποτελεί διοικητική περιφέρεια της Τουρκίας. Απέκτησε στρατό, κυβέρνηση, θεσμούς και εξουσία. Πρωτίστως, όμως, κέρδισε την ανεξαρτησία της, η οποία με την παρέλευση των ετών πρέπει να γίνεται πιο συμπαγής και όχι να αναζητείται. Η Τουρκία που μονίμως βρίσκεται σε διαδικασία γεωγραφικής εξάπλωσης ασκεί κατά σύστημα πίεση, δια της προβολής ισχύος, σε όλες τις όμορές της χώρες, ώστε να αποκομίσει όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη σε όλους τους τομείς. Η ισχύς αυτή, όπως η Τουρκία την προβάλλει, ανεξαρτήτως πεδίου αφετηρίας, εάν δηλαδή είναι στρατιωτική ισχύς, διπλωματική, οικονομική ή όλα μαζί, φέρει πλήρως χαρακτηριστικά πρωτογονισμού. Όπως ακριβώς ο νταής μιας περιοχής επιχειρεί να ελέγξει τις εξελίξεις και τους ανθρώπους της με αταβιστικό τρόπο, έτσι και η γείτων είτε με πολεμοχαρείς συμπεριφορές, είτε με ανοίκειες δηλώσεις αξιωματούχων της, είτε με αθλιότητες διπλωματών ή άλλων παραγόντων της, είτε σωρευτικώς δι’ όλων των προαναφερθεισών μεθόδων, επεμβαίνει αδικαιολογήτως και απαραδέκτως στα εσωτερικά ανεξάρτητων και κυρίαρχων κρατών παραβιάζοντας τις διεθνείς συνθήκες. Ευθύνεται και η δική μας φοβική πολιτική ελίτ, η οποία κάθε φορά που επισκέπτεται την Τουρκία αποτίει φόρο τιμής στον γενοκτόνο Μουσταφά Κεμάλ, έναν άνθρωπο που βαρύνεται με τον θάνατο εκατομμυρίων Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων, στην προσπάθειά του να…μετασχηματίσει την Τουρκία. Το dna της τουρκικής ηγεσίας και η υποχωρητικότητα της ελληνικής πλευράς έχουν συστήσει ένα εκρηκτικό μείγμα με θύματα τους Έλληνες πολίτες – χριστιανούς και μουσουλμάνους –, τη Δημοκρατία και την ανεξαρτησία. Είναι γνωστή η αντίθετη στις διεθνείς συνθήκες δράση του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής και του Τούρκου προξένου, ο οποίος νομίζει ότι αστυνομεύει τη βόρεια Ελλάδα και διοικεί τις κρατικές ελληνικές υπηρεσίες. Ήδη, το 2011-2012 ιμάμηδες της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης υπέστησαν διώξεις, επειδή δεν ήσαν υπάκουοι στα κελεύσματα της Άγκυρας και αντίστοιχη συμπεριφορά αντιμετώπισαν και οι νόμιμοι μουφτήδες. Το ελληνικό κράτος έχει αποδειχθεί ανίκανο να θωρακίσει τους πολίτες του και να τους προστατεύσει από τις τουρκικές προκλήσεις, με αποτέλεσμα το γεγονός αυτό να εξαχρειώνει τους οργανωτές και υποκινητές αυτών των ενεργειών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, επίσης, πως είμαστε η μοναδική χώρα της Ευρώπης, όπου παρ’ ολίγον να απαγορευθεί η προγραμματισμένη και ανακοινωθείσα παρουσίαση βιβλίου μόνο και μόνο, διότι δυσαρεστούσε την Άγκυρα*. Και αναφερόμαστε φυσικά στο συλλογικό έργο με τίτλο «Η ανατομία του Πολέμου στο Κουρδιστάν». Πέραν των ανωτέρω, είναι γνωστό σε όσους έχουν σχέση με τη Θράκη, αλλά και στα ίδια τα μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας (Πομάκους, Ρομά κ.λπ.), ότι η καταπίεση που υφίστανται είναι ανυπόφορη και λαμβάνει χώρα στην προσπάθεια της Τουρκίας να ασκήσει ασφυκτικό έλεγχο. Η ανοχή της ελληνικής πολιτείας στη θρασύτητα των οργάνων της Άγκυρας τούς αποθρασύνει κι έτσι συμπεριφέρονται σα να ήταν η Ελλάδα βιλαέτι της Τουρκίας. Αποκορύφωμα αυτής της αλαζονικής συμπεριφοράς είναι η διαταγή που έδωσε χθες στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης ο Τούρκος πρόξενος στη Θεσσαλονίκη να απομακρυνθούν ορισμένα άτομα που δεν του ήσαν αρεστά. Τη διαταγή έλαβε το κλιμάκιο της Αστυνομίας που ήταν εκεί και εκτέλεσε τη διαταγή του προξένου, προβαίνοντας εν τέλει, σύμφωνα με τις πληροφορίες, σε ρατσιστική μεταχείριση των ατόμων παραβιάζοντας τον σχετικό νόμο. Αυτό το ντροπιαστικό γεγονός είναι ένα από τα πολλά που παιρνούν υποδορίως και δε βλέπου το φως της δημοσιότητας, παρά το γεγονός ότι η ελληνική πολιτεία γνωρίζει αλλά αδρανεί. Εάν οι πολιτικοί μας νομίζουν ότι η πατρίδα μας είναι βιλαέτι της Τουρκίας μπορούν να παραιτηθούν και να πάνε να θητεύσουν στην αυλή του Τούρκου προέδρου. Εάν νομίζουν ότι θα παραμείνουμε απαθείς να τους παρακολουθούμε να γκρεμίζουν την Ελλάδα αυταπατώνται. Και αυτή η αυταπάτη θα έχει τίμημα.
ΟΤΑΝ ΔΙΝΟΥΜΕ 20 ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΒΕΒΝΖΙΝΗ Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΒΕΝΖΙΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ 8.73 ΕΥΡΩ ΤΑ ΔΕ ΥΠΟΛΟΙΠΑ 11.22 ΕΥΡΩ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΟΙ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕ ΠΟΤΕ ΠΟΣΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΝΟΥΝ ΚΑΘΕ ΕΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΑΥΤΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΦΟΡΟΙ ΠΟΥ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΞΕΠΕΡΝΟΥΝ ΚΑΤΑ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ ...ΠΡΙΝ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ ΑΡΘΡΟ ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΗΘΕΝ ΑΡΜΟΔΙΟΥΣ ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΠΑΙΡΝΩ ΑΠΑΝΤΗΣΗ...
Οι απλές, μικρές, καθημερινές σχέσεις έχουν δύναμη.
Οι γονείς μας, τα παιδιά μας, οι φίλοι, οι οικογένεια…. όλα είναι σχέσεις! Στη δουλειά μας, στην γειτονιά, όπου και να βρεθούμε αλληλεπιδρούμε, συνδεόμαστε πολύ ή λίγο με άλλους ανθρώπους: όλα είναι σχέση. Φυσικά και όλες οι σχέσεις δεν είναι εξίσου σημαντικές, ούτε έχουν την ίδια προτεραιότητα στην ζωή μας, όμως όλες οι σχέσεις μας αφορούν, μας απασχολούν και συχνά μας ταλαιπωρούν! Παρεξηγήσεις, μικρές ή μεγάλες παρανοήσεις, ηθελημένα και μη ψέματα και λάθη, δυσκολεύουν τις επαφές μας , τις συζητήσεις μας, την συνεννόηση και τέλος, την σχέση μας με τους άλλους. Ακόμη περισσότερο, αυτή την εποχή που είμαστε όλοι (λίγο ή πολύ) πιεσμένοι και αγχωμένοι με πράγματα, γίνονται ακόμη πιο δύσκολα, οι σχέσεις μας συχνά δοκιμάζονται και μαζί με αυτές και η υπομονή μας… Δεν έχουμε χρόνο και τη θέληση (αλλά ούτε την υπομονή) να ακούσουμε τον άλλο, να ακούσουμε τι έχει να μας πει και πριν καλά καλά ολοκληρώσει εμείς «του λέμε τα δικά μας». Βιαζόμαστε να τελειώσουμε με αυτό που κάνουμε για να ξεκινήσουμε το επόμενο, προσπερνάμε τους γύρω μας διεκπεραιωτικά χωρίς να συνδεθούμε μαζί τους. Χρησιμοποιούμε την επαφή «για να γίνει η δουλειά»! Τίποτε άλλο, μόνο αυτό! Είτε πρόκειται για μια φραντζόλα ψωμί στο φούρνο, είτε για ένα πακέτο τσιγάρα στο περίπτερο, είτε για μια καλημέρα με τον γείτονα στην πυλωτή της πολυκατοικίας, κοιτάμε μόνο να κάνουμε την δουλειά μας, να πάμε παρακάτω προσπερνώντας τους ανθρώπους… την συνθήκη της στιγμής… Φυσικά, το ίδιο γίνεται με τους άλλους και εμάς. Οι άλλοι προσπερνούν εμάς κοιτώντας και αυτοί την δουλειά τους και πάει λέγοντας…. Κι όμως μέσα σ’ αυτά τα καθημερινά στιγμιότυπα κρύβονται δεκάδες ευκαιρίες για καλημέρες, για χαμόγελα, για μια στιγμή χαλάρωσης, μια καλή κουβέντα, μια νότα αισιοδοξίας, εγγύτητας, καλοσύνης…. Οι σχέσεις, οι απλές, μικρές, καθημερινές σχέσεις έχουν δύναμη, κρύβουν πολύτιμα αρώματα, όμως θέλουν υπομονή και εμπιστοσύνη για να τα απελευθερώσουν, θέλουν και αυτές την προσοχή και την φροντίδα τους. Αν το καταφέρουμε, θα μας επιστραφεί η χαρά της απλής ζωής! Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας (simvouleftikigamou.gr) Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”. Απέναντι Όχθη
Ζούμε στη ζώνη του «Λυκόφωτος» Η καθημερινότητα μας κυλάει μέσα στη «πνευματική μιζέρια» και στις έντονες συζητήσεις με συναδέλφους για το τι μέλλει γενέσθαι στη χώρα μας. Το οικονομικό θέμα είναι στο πίνακα ανακοινώσεων. Στο θέμα αυτό όλοι παραμιλάνε στους διάδρομους γιατί οι περισσότεροι έχουν πάρει δάνεια στεγαστικά και καταναλωτικά. Όλοι τρέμουν στην ιδέα της δραματικής μείωσης του μισθού, αλλά και της σκέψης μήπως σε μερικούς μήνες βρεθούν στην εφεδρεία, κοινώς «ανεργία». Ζούμε ιστορικές στιγμές, γιατί όλα ανατρέπονται μέσα σε μία ημέρα. Κατακτήσεις εργαζομένων μέσω από αγώνες με θυσίες και αίμα καταργούνται με ένα νομοσχέδιο. Κανείς δεν ξέρει τι μέτρα χρειάζεται να πάρει τους επόμενους μήνες για να προστατέψει την οικογένεια του. Κανείς από τους πολιτικούς μας δεν έχει ιδέα τι θα γίνει αν πέσουμε σε επίσημη χρεοκοπία και τι θα γίνει αν η χώρα μας γυρίσει στη δραχμή. Καμία σοβαρή ενημέρωση από τα ΜΜΕ. Ζούμε στη ζώνη του «Λυκόφωτος». Αυτή τη περίοδο διαβάζω ιστορικά βιβλία και προσπαθώ να ανασύρω από την μνήμη μου την εποχή της δεκαετίας του 70. Κανείς δεν μιλάει για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια δεν είναι ένας οικονομικός παράγοντας και δεν μετριέται με δείκτες. Η κλασική ελληνική μούντζα των προγόνων μας ακόμη και στη κατοχή χρησιμοποιούσε όλα τα δάκτυλα του χεριού. Πολλές φορές τα πράγματα ήταν δύσκολα για το λαό μας αλλά ποτέ δεν χάσαμε την αξιοπρέπεια μας. Ακόμη και ηττημένοι. Ούτε στο εκτελεστικό απόσπασμα δεν σκύβαμε. Δεν υπήρχε λόγος γιατί η γη μας θα ήταν ο τάφος μας. Μπορεί να ξερίζωσαν ακόμα και τα θεμέλια των σπιτιών μας όταν αντισταθήκαμε αλλά το αντέξαμε και χτίσαμε καινούργια πάνω στη ίδια γη ενώ οι κατακτητές μας έφτυσαν αίμα και έφυγαν. Είμαστε ακραίοι, υπερβολικοί και φωνακλάδες γιατί είμαστε ακρίτες, δεν μας αρέσει η μετριότητα και αγαπάμε δυνατά. Παίζουμε θέατρο ναι, αλλά από την αρχή για να αντέχουμε τις τραγωδίες και να πεθαίνουμε με κωμωδίες. Χαζεύουμε τον ουρανό, αγναντεύουμε τη θάλασσα, είναι αλήθεια. Έτσι δημιουργήσαμε την αστρονομία και κατασκευάσαμε το ναυτικό. Μας αρέσει να ξαναφτιάχνουμε τον κόσμο, έτσι πλάσαμε τα μαθηματικά. Επειδή νιώθουμε πάντα αδύναμοι επινοήσαμε την στρατηγική. Δεν είμαστε διαφορετικοί, αλλά κάνουμε τη διαφορά. Ζούμε αιώνες με ένα κομμάτι γης, γιατί έχουμε τον ουρανό και τη θάλασσα. Κι αν είμαστε μόνο σκιές για τους άλλους είναι γιατί έχουμε ήλιο. Ο λαός μας έτρωγε πέτρες, αλλά σκάλιζε μάρμαρο. Πολλές φορές μας έκαψαν, αλλά δεν μας κατέστρεψαν γιατί το φώς δεν καίγεται. Μας πήραν πολλές φορές το χώρο μας, αλλά πάντα είχαμε το χρόνο. Μοιάζουμε με τη θάλασσα μας. Ποιός μπόρεσε να την αρπάξει. Και αν την μαστίγωναν δεν έπαθε τίποτα. Αυτή είναι το αίμα μας, γιατί δεν μας έδωσαν άλλο γαλάζιο. Είναι το δώρο μας το μοναδικό. Αυτός είναι και ο μόνος μας πλούτος. Αλλιώς θα μας είχαν κατακλέψει. Είμαστε τα παιδιά που δεν έκανε η Αντιγόνη γι’ αυτό και δεν πεθαίνουμε ποτέ. Ποιος να σκοτώσει ένα σύμβολο… και όταν πεθαίνει ένας δικός μας κι έχει αφήσει έργο δεν είναι τυχαίο που η κραυγή μας βγάζει τη λέξη «άξιος» και ζούμε για να τον θυμόμαστε, δεν έχουμε άλλη επιλογή είναι θέμα ανάγκης. Είμαστε λίγοι στην αρχή και γινόμαστε σπάνιοι στο τέλος. Αυτή είναι η μοναχική μας πορεία. Έτσι γεννήθηκε ο ελληνισμός και παραμένει μια αξία για όλη την ανθρωπότητα, ενώ έπεσαν τόσες ιδεολογίες που θεωρούσαμε αθάνατες. Τίποτα δεν ξεχάσαμε γιατί ποτέ δεν χάσαμε τις αξίες μας. Αν δίνουμε τόση σημασία στην ελευθερία είναι γιατί συνδέεται με τη σκέψη. Δίχως ελεύθερη σκέψη δεν είσαι άνθρωπος και εμείς παραμείναμε άνθρωποι ακόμα και σκλαβωμένοι. Πολιορκημένοι ναι, αλλά πάντα ελεύθεροι γιατί δεν ξέραμε να ζήσουμε αλλιώς. Αυτό λέει ακόμα και η σημαία μας με τις γαλανόλευκες συλλαβές της. Ελευθερία ή θάνατος. Γιατί να γονατίσουμε τώρα… Μετά από τόσους αιώνες να παραδοθούμε… Για ποιο λόγο;
Ο ΚΙΝΕΖΟΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΙΖΑΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΔΟΤΗΣ ΤΟΥ ΔΝΤ, ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΡΙΖΟΥΝ ΚΑΡΕΚΛΕΣ, ΤΟ ΔΕ ΜΠΑΣΟΚ ΤΟΝ ΕΒΑΛΕ ΓΙΑ ΤΟ ΑΜΥΝΑΣ !!!!!!!! Αποκάλυψη Αρείου Πάγου: Η «μίζα» της Goldman Sachs και το Swaps Σημίτη έφεραν το ΔΝΤ! O Γ. Παπακωνσταντίνου ήταν (και) στο πλάι του Κ. Σημίτη όταν αυτός «έστηνε» τα Swaps με την Goldman Sachs, κατά παραγγελίαν των Βρυξελλών, γιατί τα οικονομικά στοιχεία της χώρας ήταν απαγορευτικά για να έμπαινε η Ελλάδα στην ΟΝΕ. Είναι αλήθεια ότι: Από τον Νοέμβριο 2009 έως και το 2013 αποπληρώθηκαν τα Swaps Σημίτη, κι ενώ υπουργοί Οικονομικών τη 4ετία αυτή ήταν άνθρωποι του «σημιτικού συστήματος» εγκεκριμένοι από τους δανειστές. Ο Άρειος Πάγος με τον πιο τρανταχτό τρόπο αποδεικνύει ότι η υπαγωγή στο ΔΝΤ και το «μαγείρεμα» των στοιχείων έγιναν (και) για να πληρωθεί η «μίζα» της Goldman Sachs, αλλά και για να «κουκουλωθεί το σκάνδαλο» μέσα στο έλλειμμα της χώρας. Αμύνεσθαι ΠΕΡΙ Πατρης
Η «γενιά της Μεταπολίτευσης» στην Ελλάδα μεγαλώσαμε με μύθους. Ήταν κι αυτό συμβατό με την πλήρη αδυναμία του πολιτικού συστήματος να δικαιολογήσει ή να καλύψει στο συλλογικό υποσυνείδητο του Ελληνισμού τον ακρωτηριασμό της Κύπρου. (Για τις παλαιότερες γενιές υπήρχαν παρόμοια ιστορικά συμβάντα που λειτούργησαν ομοίως). Ας το σκεφτούμε: ένα έθνος που χάνει το μισό έδαφος της μίας εκ των δύο χωρών που το συνιστούν και που δεν είναι διατεθειμένο ούτε ικανό να το ανακτήσει δεν μπορεί να καμώνεται ότι είναι ελεύθερο. Η έλλειψη ελευθερίας αναπόφευκτα άγει στην εξάρτηση. Στην αναζήτηση κάποιου πάτρωνα που θα αναλάβει να παρέχει ασφάλεια στο λαβωμένο αυτό έθνος με αντάλλαγμα στρατηγικές σχέσεις αποκλειστικότητας με εκείνον. Αυτές οι δεσμεύσεις γεννούν υποτέλεια. Και όλα τα παραπάνω βασίζονται στον φόβο. Ο φόβος από την αδυναμία (υπαρκτή ή ανύπαρκτη) διασφάλισης της εθνικής κυριαρχίας συνεπάγεται παραχώρηση της προστασίας της ασφάλειας του έθνους σε κάποιον άλλον. Αυτό φυσικά ενέχει τον κίνδυνο της πλήρους συμμόρφωσης στη βούληση εκείνου που σε προστατεύει. Επομένως, με τον καιρό παρατηρείται και απώλεια της εθνικής συνείδησης στα μέλη του έθνους, αφού τη θέση της έχει καταλάβει μια ασαφής αίσθηση του συν-ανήκειν ή ίσως απλώς του συν-οικείν. Η ανωτέρω εθνοαλλοτριωτική διαδικασία επιφέρει ένα διαλυτικό αποτέλεσμα. Τα μέλη του έθνους που μοιραία δεν συνασπίζονται, μη διαπνεόμενα από κοινή εθνική συνείδηση, κινούνται με φυγόκεντρες τάσεις. Κάποια μέλη υποστηρίζουν το έθνος και την αποστολή που το κράτος εκτελεί υπέρ της μακροημέρευσης του έθνους, ενώ άλλα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να οδηγήσουν στην κατάρρευση το κράτος και δι’ αυτού να πλήξουν ανεπανόρθωτα το έθνος. Αυτά συμβαίνουν σχεδόν νομοτελειακά. Ελλείψει ισχυρής διαδικασίας διαμόρφωσης εθνικής συνείδησης τα μέλη ενός εθνικού οργανισμού αυτενεργούν και συχνά τον αποσυνθέτουν. Συγχρόνως, καθίσταται πολύ πιο εύκολο για τις ξένες δυνάμεις να επηρεάζουν αρνητικά τα μέλη του απροσανατόλιστου έθνους, δεδομένου ότι η συνήθεια για εξεύρεση πάτρωνα δεν παύει, αντιθέτως θεριεύει και κατευθύνεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Σε όποια δύναμη ή χώρα παριστάνει ότι είναι σε θέση να σηκώσει το βάρος της προστασίας του έθνους. Κάπως έτσι, τα παραιτημένα από την πραγματικότητα και την ιστορική συγκυρία μέλη του έθνους αυτού αναζητούν παθιασμένα γεωπολιτικό, στρατιωτικό, οικονομικό, πολιτικό εταίρο στον οποίον είναι διατεθειμένα να δοθούν ολοκληρωτικά. Δε λείπει το πάθος για επιβίωση, αλλά αυτό για ελευθερία. Αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί εθνικός εκφυλισμός. Αυτόν βιώνει καθημερινά ο Ελληνισμός.
Του Γιώργου Νούτσου Η περίπτωση των Ιμίων -ναι, εκείνη, που την Σημαία μας την πήρε ο αέρας- είναι η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση, που ακτινογραφεί επακριβώς την Τουρκική διαχρονική επιθετική πολιτική... Μπαίνει ο στόχος... Κουβέντες και light συμπεριφορές αμφισβήτησης... Ένα "γραφικό" δήθεν θερμό επεισόδιο από δημοσιογράφους ή απλούς Τουρκους πολίτες... Έγερση ζητήματος γκρίζας ζώνης απο τούδε και στο εξής... Μόνιμη πλέον λεκτική και έπρακτη διεκδίκηση του αμφισβητούμενου γκριζαρισμένου χώρου... Επίσημη γραπτή αναφορά περί Τουρκικής Εθνικής κυριαρχίας, ξεπερνώντας με τον πλέον επίσημο και εμφατικό τρόπο τα περί γκρίζων ζωνών... Κι έπονται τα μετεόρτια των παραπάνω, που δεν μπορεί να είναι άλλα, από την έμπρακτη άσκηση πολιτικής Εθνικής κυριαρχίας επί του ήδη λεκτικά κατακτηθέντος χώρου ! Εμφάνιση στρατιωτών επί των βραχονησίδων, είτε πολιτών, είτε περιπατητών, ψαράδων και φυσιολατρών που κάποια στιγμή θα εμπνευστούν να γνωρίσουν από κοντά τα νέα "αποκτήματα" της νεο-Οθωμανικής "αυτοκρατορίας", είναι τα βήματα που λογικά αναμένονται...!!! Κι εμείς, σταθερά ψύχραιμοι ! Είκοσι χρόνια ψυχραιμίας, όμως εικάζω πως είναι πολλά...! Κι εν τω μεταξύ χάνουμε σε όλα τα επίπεδα... Πολύ δε μάλλον, την ώρα που εμπράκτως (για να μη προκαλούμε παρακαλώ), επιδεικνύουμε παντελή αδυναμία προάσπισης του εδαφικού μας χώρου. Καμία σημαία στα Ίμια, αδυναμία πρόσβασης στον Έλληνα πολίτη, απομάκρυνση των ψαράδων μας από τον θαλάσσιο πλούτο της περιοχής...! Ουσιαστικά, πλήρης αποδοχή του μέχρι σήμερα γκριζαρίσματος και από δω και πέρα, της "κατάληψής" τους από τους Τούρκους! Αναρωτιέμαι αλήθεια, ποιο σοβαρό Κράτος θα αντιδρούσε με τον τρόπο που αντέδρασε η Ελλάδα, στην επίσημη Τουρκική ξεκάθαρη, προκλητική πέραν κάθε ορίου και κόκκινης γραμμής θέση, πως τα Ίμια ανήκουν στην Τουρκία; Το κατάπιαμε αμάσητο ! Δεν καλέσαμε καν τον Τούρκο Πρέσβη να διαμαρτυρηθούμε. Δεν τον στείλαμε σπίτι του. Δεν ξεσηκώσαμε διπλωματικά τον κόσμο για την επιθετική αυτή αμετροέπεια της Τουρκίας. Δεν τολμήσαμε καν να αποδείξουμε εμπράκτως πως οι Τούρκοι απλά χαζολογούν και πως τα Ίμια είναι ο Εθνικός μας χώρος, όπου τα πάντα ρέουν, όπως σ ολόκληρη την υπόλοιπη Ελλάδα!!! Ψελλίσαμε όμως. Ψελλίσαμε, πως εμείς ασκούμε σ αυτά Εθνική κυριαρχία...Έτσι, για το πόπολο... για την τιμή των όπλων... Για το θεαθήναι και μόνο... Γιατί στην πράξη; Αφήστε τα να πάνε... Χάσαμε Εθνικό έδαφος, χωρίς να πέσει ντουφεκιά...Με τον γνωστό ψοφοδεή, αντιπαραγωγικό και προδοτικό τρόπο, που δυστυχώς κατά κόρον αναπαράγεται από την σύγχρονη, πέραν χρωμάτων, πολιτική μας τάξη...! Κατά τα άλλα, δηλώνουμε περηφάνια για την καταγωγή μας, χωρίς να νιώθουμε καταισχύνη, που τίποτα ηρωικό πια δεν κουβαλάμε, που να μπορεί να συγκριθεί με την αξιοσύνη των προγόνων μας...!
«Οτιδήποτε και οσοδήποτε αν προσπαθήσουμε να σκεφτούμε, σκεφτόμαστε πάντοτε μέσα στη σφαίρα της παράδοσης» «Όταν ο άνθρωπος αναλώνεται στην καθημερινότητα, αποφεύγει τις βαθύτερες ανησυχίες και την διαπεραστική αυτοεξέταση» «Το να προσπαθείς να είσαι κατανοητός· είναι αυτοκτονία για την φιλοσοφία» «Το Εδωνά – Είναι είναι ένα Ον που δεν λαβαίνει απλώς χώρα ανάμεσα
σε άλλα όντα. Υπερέχει οντικά, από το γεγονός ότι μέσα στο Είναι του
αυτό το Ον νοιάζεται για το ίδιο του το Είναι.» Μάρτιν Χάιντεγκερ (Martin Heidegger, 1889 – 1976) Γερμανός φιλόσοφος. Γεννήθηκε στο Μέσκιρχ του Μπάντεν. Σπούδασε θεολογία, φιλοσοφία,
ιστορία και φυσικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ. Το 1923
έγινε καθηγητής της φιλοσοφίας στο Μάρμπουργκ και από το 1928 ανέλαβε
την έδρα της φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ. Κατά το
διάστημα 1945-1951 του απαγορεύτηκε η διδασκαλία από τις δυνάμεις
κατοχής της Γερμανίας, γιατί για ένα διάστημα υπήρξε μέλος του
εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος. Η φιλοσοφία του Χάιντεγκερ παρουσιάζεται κυρίως στην πρώτη της
περίοδο ως ερμηνευτική περιγραφή της, κάθε φορά, συμπεριφοράς του
ανθρώπου. Το ενδιαφέρον της περιγραφής αυτής δεν στρέφεται προς τον
άνθρωπο ως άνθρωπο, δεν προέρχεται από ανθρωπιστική διάθεση (την οποία
μάλιστα ο Χάιντεγκερ αποκρούει), αλλά γεννιέται από το γεγονός ότι
–ανάμεσα στα διάφορα όντα– ο άνθρωπος έχει το προνόμιο να είναι το μόνο που μπορεί να ερευνά
και, επομένως, το μόνο που μπορεί να συλλάβει και να κατανοήσει την
έννοια της ύπαρξης, που αποτελεί το πραγματικό αντικείμενο της
φιλοσοφίας. Έχοντας την δυνατότητα να στρέφεται ερευνητικά στην βάση της, η
ύπαρξη ανήκει, κατά τον Χάιντεγκερ, μόνο στον άνθρωπο και δεν έχει καμιά
σχέση με την απλή πλασματική πραγματικότητα ενός πράγματος ή ενός
αντικειμένου του φυσικού κόσμου. Αν όμως η ύπαρξη ως δυνατότητα
δημιουργίας μιας ερωτηματικής σχέσης με το Είναι, είναι
μια προϋπόθεση που ανήκει αποκλειστικά στον άνθρωπο, μόνο ο άνθρωπος
επίσης είναι προικισμένος από την μοίρα του να αποκτήσει συνείδηση της
χρεοκοπίας και του αδύνατου της σχέσης αυτής. Μεταξύ του Είναι και της ανθρώπινης ύπαρξης ανοίγεται ένα χάσμα. Δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα από την πράξη. Το Είναι, που είναι άπειρη δυνατότητα, φωτεινή αλλά
κενή ακαθοριστία, παρουσιάζεται στο ανθρώπινο πεπερασμένο ως ένα
αγωνιώδες Μηδέν, που καταβροχθίζει και εκμηδενίζει όλους τους θεσμούς
και τις πραγματικότητες του κοινωνικού και φυσικού κόσμου. Μια ριζική
ασημαντότητα διαποτίζει όλες τις αντικειμενικές μορφές του κόσμου. Η
άποψη του Είναι, είναι γι’ αυτό και άποψη του Μηδενός. Ο άνθρωπος
δοκιμάζει το άγχος, δηλαδή την ιλιγγιώδη κατάρρευση ενός κόσμου που
εξαφανίζεται και βυθίζεται στην διαυγή νύχτα του Μηδενός. Στην προσπάθειά τους να λυτρωθούν από την ριζική αυτή εμπειρία, οι
άνθρωποι βρίσκουν καταφύγιο, κατά τον Χάιντεγκερ, σε έναν τρόπο ζωής –την αναυθεντική ύπαρξη–
όπου το άγχος αντικαθίσταται και εξορκίζεται από την φροντίδα, δηλαδή
το ενδιαφέρον και την ανήσυχη προσοχή που δίνουν στα ταμπού και στις
πλασματικές αξίες της καθημερινότητας. Η αναυθεντική ύπαρξη είναι ο τρόπος ζωής του ανθρώπου μέσα στην
μαζική κοινωνία, η ύπαρξη του ανώνυμου και μη πραγματικού αυτού
υποκειμένου, που είναι το απρόσωπο, ο μέσος όρος των ανθρώπων, όπως
διαμορφώνεται και διαπλάθεται από τις συμβάσεις και τις πίστεις –το λέγεται, το πιστεύεται, το γίνεται κλπ.–
που επιβάλλονται από τις κοινωνικές συνήθειες και τις συμβατικότητες. Ο
άνθρωπος γλιτώνει από το άγχος ή, καλύτερα, προσπαθεί να το καταστείλει
και να το ξεχάσει, τοποθετώντας την πραγματικότητα σε μια σειρά
συγκεκριμένων αντικειμένων, που μπορούν να επηρεαστούν από την τεχνική
και με τα οποία προσπαθεί να καλύψει την εκμηδενιστική ακαθοριστία του
Είναι. Ο κόσμος των πραγμάτων καλύπτει και κρύβει έτσι την αληθινή
πραγματικότητα που είναι το Μηδέν. Αγκιστρωμένοι στην πλασματική στερεότητα των αντικειμένων, οι
άνθρωποι φαντάζονται ότι θα αντλήσουν από αυτήν γαλήνη κι ασφάλεια. Μέσα
και όργανα για την στερεοποίηση αυτή ή πραγματοποίηση του κόσμου, με
την οποία ο άνθρωπος προσπαθεί να αποφύγει την ριζική εμπειρία του
Μηδενός, είναι η τεχνική και η επιστήμη. Ο υπαρξισμός του Χάιντεγκερ,
είναι ένας άθεος υπαρξισμός. Η χριστιανική πρόσκληση, να στραφούμε προς
τον εαυτό μας για να βρούμε την αλήθεια που υπάρχει μέσα μας, δεν έχει
θέση στις σελίδες του. Εκείνο που ο X. εννοεί λέγοντας αυθεντική ύπαρξη,
είναι η ικανότητα του ανθρώπου να δεχτεί και να ζήσει μέχρι το βάθος,
χωρίς ψευδαπάτες και χωρίς ρητορείες, την μοίρα του, δηλαδή το να υπάρχει για τον θάνατό του. Η αυθεντικότητα εμφανίζεται όταν –αφού πέσουν όλες οι αξίες της καθημερινότητας– ο άνθρωπος βρεθεί ενώπιος ενωπίω με το Μηδέν
και με την εμπειρία του τέλους, (θανάτου) όπως ο ήρωας του περίφημου
διηγήματος του Τολστόι “Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς” τον οποίο ακριβώς
μνημονεύει ο Χάιντεγκερ. Εκείνη την στιγμή πραγματικά, στην προσέγγιση
δηλαδή του θανάτου, όλες οι αξίες στις οποίες ο Ιβάν Ίλιτς είχε ζητήσει
να στηριχθεί σε όλη του τη ζωή –η οικογένεια, η σταδιοδρομία, η
εντιμότητα, το αστικό αίσθημα της αξιοπρέπειας κλπ.– διαλύονται και
αυτός μένει, χωρίς δυνατότητα παρηγοριάς και ψευδαπάτης, μπροστά στο
εφήμερο της ύπαρξής του, που είναι προορισμένη να καταλήξει στο Μηδέν. Στο φως των θεμάτων αυτών, που βρίσκουν την ανώτερη έκφρασή τους στο Είναι και Χρόνος,
δηλαδή στο καλύτερο έργο του της πρώτης περιόδου, ο Χάιντεγκερ μπορεί
να θεωρηθεί ένας από τους αξιολογότερους ερμηνευτές της κρίσης που
συγκλόνισε την Ευρώπη και ειδικότερα τη Γερμανία μετά τον A’ Παγκόσμιο
πόλεμο. Γύρω στο 1940, έπειτα από μια μακρά περίοδο σιωπής, η σκέψη του
Χάιντεγκερ φαίνεται να παίρνει διαφορετικό δρόμο και να μπαίνει σε νέα
περίοδο. Εξαφανίζονται οι μηδενιστικοί τόνοι της πρώτης εποχής. Και με
τη μελέτη της φιλοσοφίας του Πλάτωνα και ίσως περισσότερο ακόμα των
προσωκρατικών, ο Χάιντεγκερ επιστρέφει στην ιδέα πως η αλήθεια είναι όχι μόνο μια αποκάλυψη, αλλά και πως η αποκάλυψη αυτή γίνεται διαμέσου της γλώσσας του ανθρώπου και ιδιαίτερα του ποιητή. Ο λόγος, η γλώσσα είναι ο οίκος του Είναι Στον οίκο αυτό κατοικεί και ο άνθρωπος που, ως τέτοιος, αποκαλύπτει
διαρκώς, δίνοντάς του τον τρόπο να εκδηλωθεί, το Είναι, του οποίου –κατά
την έκφραση του Χάιντεγκερ– είναι ο λειτουργός. Τα πρόσωπα διαμέσου του
λόγου των οποίων αποκαλύπτεται το Είναι είναι οι φιλόσοφοι και οι
ποιητές. Το απελπιστικό όραμα της πρώτης περιόδου διαδέχεται έτσι,
σύμφωνα με τη θεωρία του Χάιντεγκερ, η νοσταλγική αναπόληση μιας
πατριαρχικής εποχής όπου οι Θεοί δεν είχαν ακόμα φύγει από τον κόσμο και
στην οποία οι άνθρωποι ζούσαν σε άμεση και μυστηριακή σχέση με το
Είναι. Ξαναγυρίζει έτσι το όνειρο της αρχαίας Ελλάδας, όχι όμως της Ελλάδας
του Αριστοτέλη, αλλά της Ελλάδας όπως την ονειροπολούσε ο Χέλντερλιν,
δηλαδή της μυθικής εκείνης εποχής –πριν από την εμφάνιση της επιστήμης
και της διαλεκτικής σκέψης– όπου, όπως λέει ο Χάιντεγκερ, η λογική, η
ηθική και η φυσική δεν ήταν ακόμα χωριστές σφαίρες, αλλά μέρη μιας ενιαίας και αδιαίρετης Ολότητας.
Τον αθεϊσμό της πρώτης περιόδου διαδέχεται μια αόριστη και δύσκολο να
προσδιοριστεί θρησκευτικότητα, στην οποία μερικές φορές φαίνεται ότι
μπορούμε να συλλάβουμε την οδύνη και τη νοσταλγία του Χάιντεγκερ για τη
μυθική εποχή του Oμήρου, όπου οι Θεοί ζούσαν ανακατεμένοι με τους
ανθρώπους. Ο άνθρωπος είναι μια «δυνατότητα» που «μπορεί» σε κάθε στιγμή, να μην
είναι και να καταστραφεί. Για να πραγματοποιηθεί, οφείλει να αντιληφθεί
την «ευθύνη» ότι η έννοια της ζωής του βρίσκεται απόλυτα στα χέρια του:
ότι η έννοια αυτή είναι το να «εκλέξει» και να δημιουργήσει από το Μηδέν.
Αλλά η απεριόριστη αυτή ελευθερία θέτει, ταυτόχρονα, τον άνθρωπο
μπροστά στην εμπειρία που δεν προσφέρει καμιά εγγύηση και που είναι
καταδικασμένη στο ναυάγιο και στον θάνατο. Από το δράμα αυτό της «ύπαρξης», που δεν έχει κάθαρση και λύτρωση,
δεν μπορούμε ωστόσο να ξεφύγουμε χωρίς να αρνηθούμε τον εαυτό μας. Ο
άνθρωπος που, μέσα στην προσπάθεια να ξεφύγει από το άγχος και την
εμπειρία του Μηδενός, αναζητά καταφύγιο στον «ασφαλή» και φαινομενικά
«εξασφαλισμένο» κόσμο του συμβιβασμού και της καθημερινότητας, χάνει
στην πραγματικότητα τον εαυτό του και την προσωπικότητα του, γιατί
γίνεται ο ανώνυμος άνθρωπος ή ο άνθρωπος της «μάζας», που παραιτήθηκε
από την ελευθερία του για χάρη των συμβάσεων και των αξιών της χυδαίας
«καθημερινότητας». Η αυθεντική ύπαρξη (το Είναι) είναι καταδικασμένη
στην αποτυχία και στην συντριβή (στον Θάνατο) αλλά, σε αντάλλαγμα, είναι
ηρωική ύπαρξη, προσωπική, μονάχη, που ζει με την ευθύνη, την αμφιβολία,
την ανασφάλεια και τον κίνδυνο. Θαυμάζει την ζωή και γνωρίζοντας το
τέλος της· την ζει με αψογοσύνη, με πάθος κι ενθουσιασμό, ως πρόκληση. Η μη αυθεντική προσωπικότητα του κοινού ανθρώπου
είναι, αντίθετα, μια ύπαρξη απρόσωπη, μηχανιστική κι αυτοματική, όπου ο
άνθρωπος δεν είναι ελεύθερο όν, δεν είναι φυσικά «άτομο» αλλά μόνο μέλος
της αγέλης του είδους. Ζει φοβισμένος, σε *άγχος, πιστεύοντας σε
εμφυτεύσεις αθανασίας κι αποφυγής του θανάτου, κι έτσι ζει καθημερινά,
κυριολεκτικά νεκρός. Η μοναδική εμπειρία της ελευθερίας και της πρόκλησης είναι μια
εμπειρία τρομερή και ζήτημα τιμής, για την αυθεντική ύπαρξη …με έπαθλο
την ελευθερία του. Η καθημερινή ύπαρξη, αντίθετα, είναι μια τεχνητή ύπαρξη
εξωπραγματική, πλασματική, μια «βιωμένη, συμφωνημένη ύπαρξη», αντί να
είναι ένα «ζην», όπου προσπαθεί κανείς να ξεφύγει από το κενό του
άγχους· με τον σεβασμό, την υποταγή και την αφοσίωση στις αξίες της
πρακτικής και της κατεστημένης κοσμικότητας. Τα θέματα αυτά, που είναι
κοινά σε όλες τις ποικίλες μορφές και ρεύματα της φιλοσοφίας ανάγονται
κυρίως στον Χάιντεγκερ, στον Πασκάλ, στον Κίρκεγκαρντ και στον Νίτσε,
από τους νεότερους φιλόσοφους. Άγχος, Αγωνία, Φόβος Θανάτου Αν αισθάνεσαι μοναξιά όταν είσαι μόνος, έχεις κακή παρέα. Το άγγχος είναι σωματική και ψυχική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από
το αίσθημα διάχυτου φόβου, ο οποίος μπορεί να φτάσει από την ανησυχία
έως τον πανικό, με οδυνηρά αισθήματα περίσφιξης του θώρακα και του
λαιμού. Η λέξη προέρχεται από το ρήμα άγχω (=σφίγγω τον λαιμό, πνίγω).
Οφείλεται σε μια κατάσταση κινδύνου, δηλαδή στην αναμονή δυσάρεστων
εξελίξεων, ή να είναι αδικαιολόγητη, όπως στις περιπτώσεις αγωνίας.
Πάντοτε οφείλεται στον «φόβο θανάτου» και στην σύγκρουση με την
ψευδαίσθηση της αθανασίας. Στην ιστορία του σύγχρονου στοχασμού και πνευματικού πολιτισμού, το
άγχος αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά θέματα. Για πρώτη φορά
βρήκε τη φιλοσοφική του έκφραση στο έργο του Δανού στοχαστή Σέρεν
Κίρκεγκορ, ειδικότερα στην Έννοια του άγχους που δημοσιεύτηκε το 1844 με
το ψευδώνυμο Virgilius Hafniensis. Το άγχος, αποτέλεσε και εξακολουθεί
να αποτελεί και σήμερα ένα από τα βασικά στοιχεία της υπαρξιστικής
φιλοσοφίας, ανεξάρτητα αν ο προσανατολισμός της είναι κοσμικός ή
θρησκευτικός. Με το άγχος έχει ασχοληθεί επίσης η ψυχανάλυση, που το θεωρεί ως μια
από τις συχνότερες καταστάσεις της ανθρώπινης ψυχής o Φρόιντ υποστηρίζει
ότι η εμφάνιση του άγχους συμπίπτει με αυτό το ίδιο το γεγονός της
γέννησης, «γεγονός στο οποίο βρίσκονται συγκεντρωμένα όλα τα οδυνηρά
αισθήματα». Το άγχος βρήκε και καλλιτεχνική έκφραση στα περισσότερα έργα
της σύγχρονης τέχνης. Το συναντούμε π.χ. στα μυθιστορήματα του Κάφκα,
στους πίνακες του Πικάσο, στη μουσική του Σένμπεργκ. Από φιλοσοφική άποψη, με την έννοια του άγχους δεν υπονοείται μια
καθιερωμένη έννοια, αλλά ένας υπαρξιακός τρόπος, μια ψυχική κατάσταση,
που συνοδεύει συνεχώς τον άνθρωπο στη ζωή του. Είναι συνώνυμο του
αρχέγονου «φόβου» –αρχέγονο αίσθημα κοινό στα ζώα και στους ανθρώπους–
κι έχει χαρακτήρα περισσότερο μεταφυσικό. Δεν συνδέεται με ιδιαίτερες
καταστάσεις, αλλά εκφράζει την ίδια την υπόσταση του ανθρώπου, την
επίγνωση –που την ζει και την αποκτά ο καθένας– του εφήμερου και
αμφιλογικού χαρακτήρα της ανθρώπινης ύπαρξης. Στη φιλοσοφία του Κίρκεγκορ το άγχος έχει χαρακτήρα ουσιαστικά
θρησκευτικό και αποτελεί την οδό που ο άνθρωπος πρέπει να ακολουθήσει
για να επιχειρήσει να φτάσει στον Θεό, στην ελευθερία, στη λύτρωση. To
άγχος, που εμφανίζεται με το προπατορικό αμάρτημα, συνοδεύει τον άνθρωπο
στη ζωή του από τη στιγμή που αυτός αποκτά επίγνωση του παραπτώματός
του, της μη ελευθερίας του, της μη τελειότητάς του. Η συνείδηση νιώθει
άγχος, γιατί είναι ένοχη, και η ενοχή είναι μη ελευθερία. Όμως το άγχος
δεν είναι ικανό να εγγυηθεί την εκλογή της θρησκευτικής ζωής, την
επίτευξη της ελευθερίας και να απομακρύνει τον φόβο θανάτου. O Θεός αποκαλύπτεται πάντα και μόνο ως θαύμα, ανεξάρτητα από τις
προθέσεις και τις διαθέσεις του ανθρώπου. Στην νεότερη υπαρξιστική
φιλοσοφία, π.χ. στον κοσμικό υπαρξισμό του Σαρτρ ή του Χάιντεγκερ, το ά.
δεν έχει το θρησκευτικό περιεχόμενο που είχε για τον Κίρκεγκορ
θεωρείται υπαρξιακή κατάσταση του ανθρώπου που εκσφενδονίζεται σε έναν
κόσμο όπου τα πάντα είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν. Τίποτα δεν
εγγυάται στον άνθρωπο την πραγματοποίηση περισσότερο της μιας
δυνατότητας ή της άλλης, την χρησιμότητα μιας πράξης, την ορθότητα μιας
εκλογής, το αποτέλεσμα μιας συμπεριφοράς. Οι άνθρωποι ήταν πιο
ευτυχισμένοι κατά τη διάρκεια των πολέμων, όταν κάθε στιγμή διέτρεχαν
τον κίνδυνο να σκοτωθούν και έπρεπε να παίρνουν συνεχώς κι αυτοστιγμή,
αποφάσεις ζωής και θανάτου. Το μόνο σίγουρο κι αναπότρεπτο είναι ο
Θάνατος του «Εγώ» με ή χωρίς άγχος. Η ζωή αρχίζει στην άλλη πλευρά της
αγωνίας. Κατά τον Γερμανό φιλόσοφο Μάρτιν Χάιντεγκερ, η αγωνία του Θανάτου,
επαναφέρει την ύπαρξη από την κατάπτωση της ταυτότητας του «Εγώ» στην
ανάταση του Είναι. Το Είναι παρουσιάζεται στο ανθρώπινο πεπερασμένο ως
ένα αγωνιώδες Μηδέν που καταβροχθίζει και εκμηδενίζει όλους τους
συμφωνημένους θεσμούς και τις πραγματικότητες του κοινωνικού και φυσικού
κόσμου. Για τον Χάιντεγκερ, η αγωνία είναι το αίσθημα που έχει ο
άνθρωπος για το αδύνατο, καθώς προέρχεται από το Μηδέν, και
συνειδητοποιεί το Είναι του προς Θάνατο. Ο άνθρωπος μαθαίνει με την αγωνία και το άγχος ότι δεν τον
προσδιορίζουν ούτε εξωτερικά, ούτε εσωτερικά αίτια, αλλά ότι o ίδιος
προσδιορίζει ελεύθερα τον εαυτό του. Το συναίσθημα της αγωνίας,
γεννιέται στο τέλος της αποτυχημένης αναζήτησης του Είναι. Η αποτυχία
όμως αυτή δεν είναι μόνο η βασική εμπειρία της ύπαρξης, αλλά και η
προϋπόθεση προς την υπέρβαση. Η αγωνία συγκαταλέγεται στα λεγόμενα «αρνητικά» συναισθήματα, δηλαδή
στα πιο δυσάρεστα και οδυνηρά, για τον μη αυθεντικό άνθρωπο, που
επιδιώκει να ξορκίσει τον «φόβο θανάτου» θεωρώντας ψευδώς ό,τι είναι
αθάνατος και πάντοτε «ευτυχισμένος». Υποκειμενικά την αισθάνεται κανείς
ως εσωτερική ψυχική ένταση, ανησυχία, αδημονία, στενοχώρια, απόγνωση. Η
αγωνία εμφανίζεται όταν η ύπαρξη του ανθρώπου, μπαίνει με κάποιο τρόπο
σε κίνδυνο, βιώνει έναν «φόβο θανάτου». Μάλιστα δεν καταλαβαίνει καν ότι
είναι «φόβος θανάτου» γιατί θεωρεί ότι υπάρχει διαφορά της αγωνίας από
τον φόβο κι ότι ο φόβος αναφέρεται σε μια σαφή και συγκεκριμένη αιτία,
ενώ το όν που αγωνιά δεν έχει πάντοτε γνώση της αιτίας. Έχει γνώση, απλώς δεν έχει επίγνωση. Η ζωή σταματά να έχει νόημα από τη στιγμή που χάνεις την ψευδαίσθηση ότι είσαι αιώνιος κι αθάνατος και αυτομάτως αποκτά ουσία. Η Αυθεντική Ύπαρξη που ζει με πρόκληση και είναι έτοιμη να
αντιμετωπίσει την υπέρτατη …τον Θάνατο, έχει την επίγνωση ότι η
απελπισία είναι ένα θετικό αίσθημα (κι όχι συναίσθημα) πλέει με ρυθμό
και αρμονία, σερφάροντας στα κύματα του – πότε γαλήνια και πότε
φουρτουνιώδη- και το χειρίζεται ανάλογα. Αγωνία είναι το αίσθημα που
έχει ο άνθρωπος για το αδύνατο, καθώς προέρχεται από το Μηδέν, και
συνειδητοποιεί το Είναι του προς τον Θάνατο. Μόνο αυτός που δεν τραβάει κουπί έχει χρόνο να ταρακουνήσει τη βάρκα. Ο Χάιντεγκερ θεωρεί τον εαυτό του διανοητή του Όντος Με το Ον (Είναι) δεν εννοεί τα όντα, αλλά το Είναι
αυτό καθεαυτό. Πριν προχωρήσει σε εξηγήσεις διερευνά, όπως ο Καντ, ποιές
είναι οι δυνατότητες της ανθρώπινης ύπαρξης στο σύνολό της. Θεμελιώδης
κατηγορία ύπαρξης για το Χάιντεγκερ είναι η «εγκοσμιότητα», δηλαδή η ύπαρξη μέσα στον κόσμο. Κόσμος δεν υπάρχει χωρίς τον άνθρωπο και άνθρωπος χωρίς τον κόσμο δε νοείται. Ο Χάιντεγκερ επισημαίνει ότι το «Είναι» του ανθρώπου αποτελεί η
μέριμνα είτε προς τον κόσμο (κοσμομέριμνα) είτε προς τον άνθρωπο
(ανθρωπομέριμνα). Με την πρώτη ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με τα όντα,
με την δεύτερη έρχεται σε επαφή με τον άλλο άνθρωπο. Η ανθρώπινη ύπαρξη,
ενώ από την φύση της είναι αυθεντική, μπορεί να καταντήσει αναυθεντική
λέγοντας ό,τι «λέγεται», σκεπτόμενη όσα «σκέφτονται» οι πολλοί,
συνηθίζοντας ό,τι «συνηθίζεται». Έρχεται, όμως, η στιγμή του θανάτου και
τότε αναπόφευκτα ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι «υπάρχω» αυθεντικά
σημαίνει «υπάρχω προς θάνατο». Ύστερα από μία στροφή που συμβαίνει γύρω στο 1940, ο Χάιντεγκερ
πορεύεται από το Είναι προς τον άνθρωπο. Σε αυτό συνετέλεσαν βασικά ο
Πλάτωνας και οι προσωκρατικοί. Όπως ο Πλάτωνας υποστήριξε ότι το αγαθό
βρίσκεται «επέκεινα της ουσίας», έτσι και ο Χάιντεγκερ δέχεται το
«συμβαίνον» πέρα από το «Είναι», το οποίο θεωρεί όρο τόσο του ανθρώπου
(νοείν) όσο και της ύπαρξης. Για την αλήθεια, που η κλασική μεταφυσική
θεωρεί ως συμφωνία διάνοιας και πράγματος, ο Χάιντεγκερ απαντά ότι αυτή
είναι γεγονός αποκάλυψης και όχι συμφωνίας, όπως την αποδίδει η ελληνική
λέξη Αλήθεια, δηλαδή έξοδος από τη λήθη, στέρηση της λήθης. Έτσι ο Χάιντεγκερ απελευθερώνεται από την αντίληψη της αλήθειας ως
αναπαράστασης, που οδήγησε την Δύση στον μηδενισμό. Στο ερώτημα αν η
φιλοσοφία μπορεί να σώσει την ιστορία και τον άνθρωπο, ο Χάιντεγκερ
απαντά καταφατικά, όχι όμως με την παραδοσιακή της μορφή. Ομολογεί ότι ο
ίδιος δεν είναι φιλόσοφος, αλλά διανοητής. Υπάρχει, κατά το Χάιντεγκερ,
ακόμη ένα είδος ανθρώπου που μεριμνά πνευματικά, ο ποιητής. Αυτός κρατά
το δεσμό με το «Ον» …το «Είναι» διασώζοντας την αλήθεια. Ο Τζορτζ Στάινερ αναλύει τον Χάιντεγκερ αναφέροντας ότι το έργο του φιλοσόφου αγγίζει την υψηλή ποίηση.
Επομένως γράφοντας κανείς γι’ αυτό ορίζει ουσιαστικά και την ποιητική
του, η οποία καλύπτει τρεις τομείς: Πρώτον, την φιλοσοφία της γλώσσας,
κι άρα το υψηλό επίπεδο ανταπόκρισης του λόγου προς τα πράγματα και τις
ιδέες. Δεύτερον, το πεδίο της μεταφυσικής, δηλαδή την έξοδο από τον
εκλογικευμένο Λόγο. Τρίτον, το πεδίο του στοχασμού, όπου ο στοχαζόμενος
προσπαθεί και – αν είναι ικανός- υπερβαίνει τους περιορισμούς της
γλώσσας. Αφού περάσει κανείς- διαδοχικά ή όχι- από τα πεδία αυτά,
εισέρχεται στον φωτεινό κόσμο της Υπαρξης, του Είναι, όπως ο περιπατητής
βγαίνει από το δάσος στο ξέφωτο, στο άνοιγμα του φωτός. Δεν είναι
επομένως τυχαίο που οι εικόνες του δάσους περνούν συχνά μέσα στα κείμενα
του Χάιντεγκερ. Το πλατωνικό δίλημμα. «Μας έμαθε να αγαπάμε, ο Χάιντεγκερ, για να γινόμαστε αυθεντικοί,
και να αντλούμε από την παντοδύναμη αδυναμία του ενδεχομένου για ζωή
μέσα στην πτώση. Μας έμαθε να διαλέγουμε ελεύθερα αυτό που ήδη μας έχει
διαλέξει – την Ύπαρξη». «Το μοναδικό πράγμα που θα ήθελε να επιτύχει η σκέψη, η οποία
επιχειρεί στο Είναι και Χρόνος να εκφραστεί για πρώτη φορά, είναι κάτι
απλό. Ως τέτοιο παραμένει το Είναι μυστηριώδες, η απέριττη εγγύτητα μιας
ήπιας εξουσίας. Η εγγύτητα αυτή ουσιώνεται ως η ίδια η γλώσσα». Μάθαμε να μιλάμε, και να σωπαίνουμε, και, κυρίως, να ακούμε. «Το
ακούειν είναι η υπαρκτική ανοιχτότητα του εδωνά-Είναι ως Συνείναι για
τους Άλλους. Το ακούειν συγκροτεί μάλιστα την πρωταρχική και αυθεντική
ανοιχτότητα του εδωνά-Είναι για τη δυνατότητα του πιο δικού του Είναι,
ως άκουσμα της φωνής του φίλου, τον οποίο κάθε εδωνά-Είναι έχει πλάι
του». Με τον Χάιντεγκερ, η βούληση για δύναμη έγινε βούληση για ζωή και
αυτή η τελευταία φανερώθηκε ως αυτό που όντως είναι, μια συνεύρεση με
τους αγαπημένους, μια αδιάλειπτη έγνοια, μια μέριμνα για τους ανθρώπους,
τον κόσμο και τα πράγματα. «Η μέριμνα (Sorge), η οποία σημαίνει
“μέριμνα για τον άλλο κι εν-διαφέρον για, και, μετον άλλο” είναι το μέσο
γι’ αυτή την υπέρβαση», λέει πάλι ο Στάινερ, μιλώντας για την υπέρβαση
του ανοίκειου, της κατάπτωσης, της αν-αυθεντικότητας. Μας έμαθε να
αγαπάμε, ο Χάιντεγκερ, για να γινόμαστε αυθεντικοί, και να αντλούμε από
την παντοδύναμη αδυναμία του ενδεχομένου για ζωή μέσα στην πτώση. Μας
έμαθε να διαλέγουμε ελεύθερα αυτό που ήδη μας έχει διαλέξει –την Ύπαρξη. «Αν το εδωνά-Είναι προλαβαίνοντας επιτρέψει στον θάνατο να
ισχυροποιηθεί μέσα του, τότε ελεύθερο για τον θάνατο το εδωνά-Είναι
κατανοεί τον εαυτό του μες στη δική του υπερδύναμη, μες στην υπερδύναμη
της πεπερασμένης του ελευθερίας, έτσι ώστε μ’ αυτή την ελευθερία, η
οποία Είναι, εκάστοτε μόνο χάρη στο ότι έχει εκλεγεί η εκλογή, να μπορεί
να αναλαβαίνει την αδυναμία της εγκατάλειψης στον εαυτό του, και να
έχει σαφή θέα των τυχαιοτήτων της διανοιγόμενης κατάστασης». Μελέτησε προσεκτικά τον Χάιντεγκερ και όταν σου πουν οι παρασιτικοί
εξυπνάκηδες για τον ναζισμό του, εξήγησε τους ό,τι θα απολογείται εκεί
που βρίσκεται… και μονάχα αν ο ίδιος το αποφασίσει- αλλά όχι στους
παρασιτικούς. Θα απολογείται στους ομοίους του. Ποτέ στους παρασιτικούς. Βιβλιογραφία του: «Είναι και χρόνος» (1927), «Ο Καντ και το πρόβλημα
της μεταφυσικής» (1929), «Τι είναι μεταφυσική;» (1929), «Η θεωρία του
Πλάτωνα για την αλήθεια» (1942), «Εισαγωγή στη μεταφυσική» (1953), «Τι
είναι φιλοσοφία;» (1956), «Στο δρόμο προς τη γλώσσα» (1959), «Νίτσε»
(1961), «Ηράκλειτος» (1970), «Η πραγματεία του Σέλιγκ για την ουσία της
ανθρώπινης ελευθερίας» (1971).
@Ηω Ανγνώστου – αποσπάσματα από το υπό έκδοση βιβλίο της «Ρίξε μια Τίγρη στην Αρένα»
